Дар ҳоли ҳозир бештари сокинони кишвар дар фикри ба даст овардани шаҳрвандии кишварҳои дигар, бахусус Русия, мебошанд. Онҳо мегӯянд, дар сурати ба даст овардани шаҳрвандии он кишвар зиндагияшон ба таври мусбат тағйир карда, рӯзгори шоиста хоҳанд дошт. Аммо мухолифони чунин кӯчбандӣ ҳам кам нестанд ва бештар аз “фирори мағзҳо” норозиянд. “Озодагон” ин дафъа аз мусоҳибони худ пурсид, “Шумо тарки Тоҷикистон карданӣ нестед?”
Нуралӣ ШОҚУРБОНОВ, сухангӯи Вазорати рушди иқтисод ва савдо:
“Не, итминони комил дорем, ки вазъи иқтисодӣ, иншоаллоҳ, боз ҳам беҳтар мешавад ва имкониятҳо бошанд бештар. Чи гуна аз зиндагии худ розӣ набошам, вақте дар карйераи худ пешравиҳои назаррасро мебинам, албатта, бо меҳнати қавӣ ва сабурӣ”.
Файзиннисо ВОҲИДОВА, ҳуқуқдон:
“Дар ин шароите, ки қарор дорем, шахсан ҳеч кафолат дода наметавонам, ки қатъиян тарки Ватан нахоҳам кард, агарчӣ Тоҷикистонро дӯст медорам. Ватанам, кишвари мо биҳишти рӯи олам мебошад. Бубинед, мақомоти давлатӣ, шахсони алоҳидаи мансабдор, вазорату чиновникҳо баҳри ноил гардидан ба натиҷаҳои мусбати хизматӣ, бо мақсади ширин нишон додани худ дар назди роҳбарони худ ва содиқ будан ба президент ба оморбозию пешниҳод кардани оморҳои бардурӯғ машғул шуда, шаҳрвандонро азият медиҳанд, айбномаҳои сунъӣ ташкил карда, ба зиндон равон менамоянд. Мухолифин ва ҳар як фарди рӯшанфикр саркӯб мешавад. Хукумат мисли як мошине имрӯз танҳо алайҳи мардуми бечораю бенаво мубориза мебарад. Қонунҳои хуб дорем, аммо аз тарафи худи назораткунандагони қонун ва чиновникҳо иҷро намешавад ва иҷрои онро танҳо аз мардум талаб мекунанд. Шиканҷа дар авҷ аст. Додгоҳи мустақил нест. Хақро аз ботил ҷудо намекунанд. Зулм болои мазлум. Гоҳе фикр мекунам, шояд соли 1937-и Сталинӣ бозгаштааст. Имрӯз, ки ҷомеа дар чунин вазъ қарор дорад бо боварӣ гуфта наметавонам, ки ман тарки Тоҷикистон нахоҳам кард.”
Нуриддин ҚАРШИБОЕВ, раҳбари Анҷумани миллии расонаҳои мустақил:
“На, Тоҷикистон ватани ман аст! Фазо хеле муташанниҷ аст, вале зиндагии ман аз ҳунари худам вобастагӣ дорад. Душвор аст кору зиндагӣ дар Тоҷикистон, вале ҳама тарки ватан намоянд, кӣ камбудҳоро фош мегӯяду баҳри ислоҳи онон иқдом мекунад? Бечоранолиро дӯст намедорам.”
Абдулфаттоҳ ШАФИЕВ, коршинос:
“Ба дурустӣ, баъзан ин ҳама мушкилоти сунъиро дар кишвар мебинаму барои ояндаи беҳтаре барои фарзандон азми ҳиҷрат мекунам. Вале боз ҳам волидону дӯстону бародарону хоҳарон пеши назарам меоянд. Намедонам, то кай меҳри ватан аз ояндаи фарзандон болотар хоҳад монд. Ва оё ки ватан танҳо ҳамин маҳдудаи ҷуғрофист ва ё маконе, ки зиндагӣ оромтару роҳаттар мегузарад? Ба ҳар навъ, тавре мебинед, сарфи назар аз онки худро дар инҷо нолозим ба ватан мешуморам, ҳанӯз ҳам талоше барои шиносномаи дигаре ва талоше барои ҳиҷрат накардаам”.
Шариф МУЛЛОЕВ, устоди Донишгоҳи славянии Тоҷикистону Русия:
“Дар ҳақиқат, шахсони зиёде ҳар сол тарки Тоҷикистон мекунанд. Ба фикри банда, ин сабабҳои объективӣ дорад, пеш аз ҳама ингуна шахсон шароити хуб ва мусоидро шояд дар Тоҷикистон пайдо накардаанд. Аз тарафи дигар шояд маоши муносибе намегиранд. Вале, барои ман ватан беҳтарин неъматест, ки ба ягон моли дунё иваз намекунам. Ватан ин модар аст, мулки бегона, забони бегона ва урфу одати бегона хело сахт аст. Тоҷикистонро дӯст медорам ва тарки онро ҳеч гоҳ дар гӯшаи хаёл наовардаам.”