Бозгашт
Дӯсту душман, шиносу ношинос дар суҳбатҳои гуногун атрофи ин қазия андешаҳои мухталиф доштанд. Қисме мегуфтанд, беҳтар аст наояд. Бархеи дигар таъкид мекарданд, ки баргардад. Бисёриҳо инро як бозӣ мепиндоштанд. Касе дақиқ намедонист, чи мешавад ва бозгашти ӯ бо чи меанҷомад.
Дар мусоҳибаи охираш бисёр орому бо тамкин ҳарф мезад. Як ҷумлааш, ки баъдан зеҳни бисёриҳоро ба худ машғул кард ин буд: “Ман наметавонам дар кишваре умр ба сар барам, ки як бою садҳо камбағал бошад!”
Аз суҳбаташ маълум буд, ки бисёр содиқона ва холисона мехоҳад ба ҳамватанонаш хизмат кунад. Бо табассум ҳарф мезад. Ба касе эълони ҷанг ҳам накард. Нагуфт, фишорам меоранд, кор кардан намемонанд, моламро мехоҳанд!
Хеле оромонаву самимӣ гуфт: “Ҳадафи ман танҳо марказгароӣ, хизмат ба халқу Ватан, беҳбудии зиндагии мардум ва пешрафти Тоҷикистони азиз аст. Ман муқобил ба ҳама навъи қонунвайронкунӣ, ҷиноят ва паст задани шаъну шарафи шаҳрвандон ва нодида гирифтани ҳаққи онҳо ҳастам”.
Бисёриҳо мехостанд ба ҷои ӯ тасмим бигиранд, аммо кайҳо тасмимашро гирифта буд. Яъне, бармегардад! Бо вуҷуди он ки мехост биёяд, чанд “ДӮСТ” ба ӯ кафолат ҳам дода буданд, ки чизе намешавад ва овозаҳо асос надоранд. Ҳамон “ДӮСТОН”-е, ки аз ҳисоби ӯ нону об хӯрданд, соҳиби манзилу автомобил шуданд. Мехостанд бо дурӯғҳо ва найрангҳо биёрандаш. Вале ҳанӯз дарк накардаанд, ки худашон виҷдонашон ва номусашонро фиреб додаанд.
Журналист аз ӯ пурсид, дар кишвар сару садҳо дар бораи боздошти Шумо зиёд аст, тасмиматон чист, меравед ё мемонед? Бо як табассуми зебо посух дод: “Меравам. Онҷо Ватани ман, хонаи ман ва зиндагии ман аст. Ман ба ҳеҷ кас бадӣ накардаам. Фаъолиятам дар доираи қонун аст. Агар иштибоҳе шуда бошад, дар доираи қонун ҳал мекунем. Дар Тоҷикистон ба волоияти қонун ва адолат бовар дорам!”
Бисёриҳо мегӯянд, як марди хоксор буд ва ба ҳама касу ҳама чиз бовар дошт. Ӯ медонист, ки инҷо қонун, виҷдон, эҳтиром, номус ва арзишҳо чи қадар ҳурмату эҳтиром доранд. Аммо боз ҳам мехост баргардад...
Ҳамон шаб дар Душанбе борон меборид. Гӯиё қалби Тоҷикистон аз чизе метапиду мегирист. Гӯиё пойтахти Тоҷикистон аз омадани як фарзандаш, ки бо гулкориҳош ӯро зебо мегардонд, норизо буд. Зеро он шаб ба машом бӯйи хиёнат, дурӯғ, туҳмат ва ҳилаву найранг мерасид...
Ҳамон шаб чанде аз ҳамватанон барои пешвози як марди созанда, як тоҷики муваффақ ва як пайёмовари андешаи тоза ба фурудгоҳ рафта буданд...
Аммо ӯ аз фурудгоҳ берун наомад. Баъдан маълум шуд, боздошташ кардаанд ва пешвозгирандаҳо баъдан фаҳмиданд, ки ӯро барои бозпурсӣ бурдаанд. Баъзеҳо гуфтанд, чизе нест бозпурсӣ карда ҷавобаш медиҳанд, аммо ин бозпурсӣ ду сол аст, тул мекашад ва ҳанӯз...
Тули ин ду сол бо иттиҳомоти гуногун мехостанд аз чеҳраи ӯ як шахси манфур ва ҷинояткор бисозанд, барояш ҳукме содир карданд, ки дар фикри касе набуд ва ҳамаро дар ҳоли шок қарор дод, аммо боз ҳам нашуд. Борҳо гуфт: “Танҳо ба хотири оромиши қалбаш ва ба хотири эҳтироми қонун дар ин сарзамини фарҳангу таммадун як гуноҳашро исбот кунанд”, аммо натавонистанд. Маълум шуд, ки бозгашташ ба Тоҷикистон ба хотири ҳамин бегуноҳӣ буд.
Бо ин бозгашт сабақи бузурге барои дигарандешон, созандаҳо ва ватандорҳо дод. Ӯ охирин умеду орзуҳои як насли навхоҳу дигарандешаро бо худ ҳабс кард. Бо ин бозгашт мисли омӯзгоре ба шогирдонаш дарси бедорӣ дод. Ҳамон қадар гуфтанду навиштанд, вале танҳо бозгашти ӯ воқеиятҳоро ошкор кард ва нишон дод, ки мо дар кадом вазъият қарор дорем!
Ин мард ҳамон Зайд Саидов аст, ки аз боздошташ ду сол сипарӣ мешавад. Ду сол мешавад, дигар намесозад. Вале Зайд ҳамчун як падари меҳрубон, тоҷири муваффақ, ҷавонмарди ҳалолкор, ҳалолёб, ҳалолхӯр қалбу зеҳну хотираҳои фарзандон, дӯстон ва ҳамватанонашро тасхир кардааст!
Далер ШАРИФОВ
Мӯҳр
ТАҚВИМ
« Март 2024 » |
---|
Душ | Сеш | Чор | Пан | Ҷум | Шан | Якш |
---|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |