Ҷамшед МАЪРУФ
Воқеан ҳам мо мардуми ТАРСУ ҳастем. Аксар вақт кӯшиш менамоем, тарсуии худро бо баҳонаҳои боодобию зиёӣ будан рӯйпӯш созем. Тӯли солҳо аз рӯйи масали “Сари хамро шамшер намебурад” амал кардаем. Аммо боре ташвиқ накардем, ки “Худо аз ҳама тавонову бузургтар аст, бояд аз ӯ битарсӣ, на аз каси дигар”…
Имрӯзҳо чун “одат” ба фарзандонамон низ ТАРСуиро омӯзонидан дорем, гарчанде ин амаламон ба назар наменамояд, аммо ба онҳо ташвиқ кардаем, ки ТАРСУ бошанду шахсе чӣ гапу ҳарфе, ки нагӯяд, “хуб” гуфтаву сархам бошанд. Вале ба ҳар сурат, дар зеҳни онҳо ТАРСро чунон ҷойгир кардаем, ки ба осонӣ наметавонанд, аз он дурӣ биҷӯянд. Ва ҳатто хеле ҳам хуб пиндоштаем, ки “то бача натарсад, одам намешавад”. Ҳамин гуна масалҳои худбофтаи хешро амалӣ месозем.
Вақте ба фарзандамон насиҳат мекунем ва ба таъкид ҳам мегӯем, ки “фалон кас одами “ганда” аст ва агар ҷаҳлаш ояд, ҳеч касро намешиносад” ё “ту бо думи шер бозӣ накун” ва ё боз бо фалсафаҳои “нодир”-и зиёд масали гузаштагонамонро мисол меорем: “Бозӣ макун бо арбоб, арбоб занад бо ҳар боб”. Аммо боре ташвиқ накардаем, ки “Худо аз ҳама тавонову бузургтар аст, бояд аз ӯ битарсӣ, на аз каси дигар”.
Дар даврони мактабхонӣ баъзе муаллимонро гӯиё ҳурмат мекарда бошем, дар асл аз ӯ метарсем. Дар замони донишҷӯӣ бошад, ба ҷойи он ки нотарсона душвориҳои таҳсилро паси сар намоем, эҳтироми худро нигоҳ дорем, аз муаллимон метарсем. Он устоде, ки бо сиёсатҳояш моро тарсонидааст, нисбат ба ӯ “эҳтироми рӯякӣ” анҷом медиҳем. Агар корманди ягон ташкилот ҳастем, пеш аз ҳама, аз раҳбари он метарсем ва аз рӯйи ТАРС ба ӯ муносибат мекунем.
Хуллас, ТАРС чунон дар мағз андар мағзи тафаккури мо реша давонидааст, ки наметавонем, ба осонӣ аз он дур шавем, зеро аз оғоз моро тарсонидаанд ва танҳо бо тарсонидан моро маҳв кардаанд. Ҳатто аз ТАРСУии мо истифода намуда, бо зарби теғ дар фарҳангу таммадуни мо дину оини хешро ҷорӣ кардаанд. Зеро, замонҳои қаблӣ ҳар нафаре, ки дар гузашта НОТАРСона амал кард, бар зидди зулми душманон мубориза бурд, ӯро САР БУРИДАНДу ҳатто ХОИНИ ДАВЛАТ низ эълон карданд. Вале аҷиб аст, ки ТАРСУҳо ЗИНДА монданд.
Шояд мо аз ҳамон НАСЛИ ТАРСУ бошем, ки имрӯз гоҳо аз “шамоли сахт” ҳам метарсем. Барои мисол, вақте ба коре оғоз карданӣ мешавем, нахуст дар кӯчаҳои фикру хаёлҳои тарсуёна сар мезанем, ҳазорҳо баҳонаро пеш меорем ва дар асл бо чунин баҳонаҳо тарси худро рӯйпӯш мекунем. Дар ин радиф, ҳатто фарзандамон низ ин амали “оқилона”-и моро такрор хоҳанд кард…
Шояд яке аз сабабҳои тарсидани МО аз он бошад, ки моро ТАРСУ тарбият кардаанд. Ё дар муҳити тарсуӣ ба воя расидани мо аст, ки тарсро ҳаргиз аз худ дур карда наметавонем. Зеро, дар мактаб нахуст аз муаллимони сахтгир тарсидаем, дуюм тарси онҳоро аз “комиссия” ё аз “директор” дидаем. Ё дар хона тарси модарамонро аз падарамон дидаем. Дар донишгоҳ низ чунин тарсро дар худ ва тарси устодонро аз “болоиҳояшон” мушоҳида намудаем…
Дар маҷмӯъ, мо аз Офарандаи худ – аз Худованд, ки метавонад, дар як нафас аз нафасамон маҳрум созад, дар бештари вақт наметарсем, аммо ҳамеша аз бандагони Ӯ дар ҳарос ҳастем. Мутаассифона, мо баъд аз он ки як амали ношоистаро анҷом додем, пеш аз ҳама, аз “Раис”-амон метарсем, аммо дар мисоли Худованд фикре дар ёдамон намеояд.
Бадбахтона, МОву ШУМО надонистаем ва намедонем, ки “Хушбахтӣ гӯиё дар пушти девори ТАРС вуҷуд дошта бошад”. Пас, биТАРСЕМ ВА ё наТАРСЕМ?! Вале бештари “РАИС”-онро ТАРСУии МОву ШУМО қаноатманд месозад! Чӣ бояд кард, воқеият ҳамин асту чунин амалро талаб месозад. Аммо бубинед, кадоме аз ин беҳтар аст? Интихоб дар ҳар сурат дар дасти худи МОст!!!
ШУМО чӣ фикр доред?!