Яке аз вакилони фаъоли парлумон ба ҳисоб мерафтанд, ки дар қатори ду-се вакили дигар фаъолона дар баррасии қонунҳо иштирок мекард. Аз вакилоне буданд, ки мансабдорон ҳангоми муҳокимаҳои парлумонӣ ва ё муаррифии лоиҳаву қонунҳо ба саволҳояшон ҷавоб дода наметавонистанд;
Ҳар он чи муваффақият ва маҳбубияте, ки Суҳроб Шарифов дошт бар пояи мансаб, хушомад ва ё чоплусӣ ба даст наоварда буд. Шахсияташро бар пояи дониши қавӣ сохта буд. Ҳамчун коршинос ва таҳлилгари сиёсии як қатор созмонҳои минтақаӣ ва ҷаҳонӣ бо донишаш аз дигар таҳлилгарон хеле ва хеле пеш буд. Дониш ва ҷаҳонбинии Суҳроб Шарифов навобаста аз системаи сиёсии ҷомеа барои Тоҷикистони ободу саодатманд бисёр арзишманд буд ва мо ин афсӯсро барои ҳамеша мехӯрем, ки эшон дар сатҳҳо ва шароити хубтар ин таҷрибаи камназир ва ҷасорату мавқеи миллияшонро натавонистанд барои истиқлоли фикрии ҳар фарди Тоҷикистон ва манофеи миллӣ истифода бикунанд.
Ҳарчанд ки Суҳроб Шарифов аз мо хеле зуд рафтанд, вале бо шахсияти худ, бо ҷавонмардӣ ва ҷасорати худ, бо дониш ва мавзеъгириҳои ростину намодини худ дар баробари вазъи миллату давлат барои мо як улгуи инсони равшанфикр ва мансабдори замони худ буданро бар ҷой гузоштанд, ки қобили эътироф ба пайравии бечуну чарост. Ҷойи ин устоди фарзона биҳишт ва хотирааш гиромӣ бод! Мӯҳр