Сайфулло Сафаров аз Суҳроб Шарифов ба ҳайси дӯст ва бародари худ ёдоварӣ кард ва гуфт, дӯстии онҳо замони таҳсил дар Маскав боз ҳам қавитар шуда буд. Ҷаноби Сафаров гуфт, “дӯстии ман бо Суҳроб Шарифов аз синфи 3 шурӯъ шуд. Суҳроб яке аз шахсиятҳое буд, ки барои миллати мо хизмат кардааст ва мехост хизмат кунад, вале марги беамон ин ҷавонмарди азизро ногаҳон ва ноҷавонмардона аз байни мо ҷудо кард. Мо мактаб ва андешаҳои ӯро эҳтиром ва амалӣ мекунем, чунки дигар вариант нест”.
Муҳиддин Кабирӣ, раҳбари Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон гуфт, пеш аз ҳама бояд дар бораи Суҳроб ҳамчун инсон суҳбат кунем. “Аз нигоҳи ман агар мо дар ҷомеаи имрӯза як эталони инсоният ҷустуҷӯ карданӣ бошем шояд аз Суҳроб намунаи беҳтаре надошта бошем, ки он ҳам аз даст рафт. Шояд, ки аз Суҳроб файласуф, сиёсатмадор ва вакили беҳтар доштем ва дар оянда хоҳем дошт, вале мисли Суҳроб пайдо кардани инсон ё тоҷик кори осон нахоҳад буд”.
Оқои Кабирӣ афзуд: “Ҳарчанд ману Суҳроб дар ду лагери идеологии мухталиф будем, вале муштаракоти зиёде доштем, ки моро бо ҳам меовард. Маро бештар аз ҳама фарҳанги волоии инсонӣ, самимият ва ҷасораташ ба ӯ наздик карда буд”.
Муҳиддин Кабирӣ аз ширкат ва суханронии марҳум Суҳроб Шарипов дар 40-солагии ҲНИТ ёдоварӣ кард ва гуфт, “вақте ки ҳамаи вакилону сиёсатмадоронро ба маросими 40-солагии ҲНИТ даъват кардем Суҳроб гуфт, ки меравам. Гуфтам, дигар касе ҷавоб надод ки ширкат мекунанд ё на, ғолибан намеоянд. Агар аз рӯи дӯстӣ бо ман бошад худатро дар зери зарба намон. Гуфт, агар аз рӯи дӯстӣ мебуд ман ба хонаат меомадам, вале ҳамчун як сиёсатмадор ва ҳамчун шаҳрванди ин ҷомеа мехоҳам биравам ва нишон диҳам, ки бо шумо дар масоили сиёсӣ ва идеологӣ розӣ нестам, вале барои миллату кишвар шуморо лозим ва зарурӣ ҳисоб мекунам ва бояд шумо бошед. Пас аз иштироки ӯ дар ин маросим чӣ қадар мушкилот ба сараш омад, вале боз бо ҳама ошкор мегуфт, ки ин мавқеи шахсии ман аст”.
Раиси ҲНИТ дар идома афзуд, “бори дуввум, вақте ки ба анҷумани интихоботии ҳизб ҳамаро даъват кардем, Суҳроб омад ва гуфт, ин бор мерафтам вале пешакӣ огоҳам карданд, ки наравам. Ин нишонаҳои самимият ва инсонияти як нафар аст, ки моро ба ҳам хеле наздик мекард”.