Ин шабу рӯз аз хонандагони “Озодагон” номаву шарҳҳои зиёдеро дастрас мекунем, ки аз ҳамаашон барои ин кор сипосгузорем. Имрӯз корбаре бо номи мустаори “Деҳқон” нома фиристода, аз Эмомалӣ Раҳмон, раиси ҷумҳури Тоҷикистон, ки аз соли 1992 ба ин сӯ зимоми қудратро дар даст дорад, ҳимоят намудааст. Ӯ аз мардум хостааст, аз борон гурехта худро ба жола назананд ва мисли мардуми Ироқ, ки замоне аз ӯ безор буданду ҳоло ба гуфтаи ӯ зораш ҳастанд, пушаймон нашаванд. Ин номаро нашр карда, мехоҳем, дигарон низ назари худро, албатта бидуни дашноу туҳмат ба якдигар, дар пайи ин нома бинависанд.
“Эй бародарон, худ як коргари одӣ ҳастам ва як фарзандам дар муҳоҷират қарор дорад. Ба ҳамааш бояд шукр кард.
Таърих гувоҳ аст, баъд аз 1 ҳазору 100 соли давлатдории Исмоили Сомонӣ Эмомалӣ Раҳмон дуюмин сарвар аст, ки давлати Тоҷиконро пойдор намуд. Мо хоҳему нахоҳем, ин дар таърих монда ва бо хатҳои зарин навишта мешавад.
Мо тоҷикон набояд хатоии мардуми Ироқро такрор намоем. Онҳо ба дасисаҳо дода шуда, Саддом Ҳусейнро сарнагун сохтанд ва имрӯз чи хеле телевизони НТВ нишон дод, дар орзуи онанд, ки ҷасадашро ёбанду бӯса намоянд. Лекин, сад афсӯс, ки ин ба онҳо муяссар намегардад.
Он муваффақиятҳое, ки дар давоми 20 сол ба даст овардаем, дар 70 соли Шӯравӣ ба даст наоварда будем. Он тинҷиву амоние, ки дорем, бехтарин неъмат аст ва мо бояд инро ба ягон сарват иваз нанамоем. Ё Шумо ҳам мехоҳед, ки Тоҷикистони мо мисли давлати ҳамсоя -- Афғонистон як умр ҳамчун давлати ҷангзада боқӣ бимонад. Худо аз ҳамаи ин нигоҳ бидорад.
Деҳқон”